چگونه می‌توان معماری به جامعه‌ها در بازیابی سریع‌تر کمک کند؟ موارد موفقیت‌آمیزی را در نواحی در معرض خطر فاجعه‌ها که با بودجه کم ساخته شده‌اند در نظر بگیرید.
در ماه‌های گذشته، باران‌ها و سیلاب‌های غیرمنتظره باعث آسیب شدید به شهرهایی در سراسر آمریکای شمالی، اروپای غربی و چین شد، که به جان‌باختگی و خسارت‌های اقتصادی فراوانی منجر شد. در استان هنان چین، بیش از ۳۰۰ نفر در دست سیلاب‌های تاریخی کشته شدند و خسارت اقتصادی مستقیم بیش از ۱۳۰ میلیارد یوان (۲۰/۱۷ میلیارد دلار) برآورد شده است. به طور مشابه، در اروپای غربی بیش از ۱۲۵ نفر کشته شدند و هزاران نفر هنوز مفقود هستند. خانه‌های بی‌شماری نیز تخریب شده‌اند.
در آینده نزدیک، شهرهای داخلی باید بیشتر هوشیار و آماده تر برای چنین سیلاب هایی باشند که در آب و هوای نامطلوب ایجاد شده است و پیش بینی ناپذیر تر می شوند. به عنوان معماران، چگونه می توانیم به جامعه کمک کنیم تا سریع تر بهبود یابد؟ چطور می توان ساختمان های عمومی را به گونه ای بازسازی کرد که مردم بتوانند حتی قبل از بهبود کامل محیط ساختمانی خود، زندگی خود را ادامه دهند؟ قبلت هایی وجود دارند که معماران می توانند از آنها یاد بگیرند. ساختمان های پس از بحران زیر راهنمایی هایی هستند که برای مناطقی که به سیلاب دچار می شوند طراحی شده اند و با بودجه کم ساخته شده اند.
جامعه کانتینر: مسکن موقت کانتینر
پس از زمین‌لرزه و سونامی توهوکو سال ۲۰۱۱ در ژاپن، طرح مسکن نیمه‌موقتی شامل ۱۸۸ واحد مسکونی در چند ماه توسط معماران شیگرو بان ساخته شد. این پروژه در شهر ساحلی اوناگاوا واقع شده و در پشت سر آن کوه‌های با شکوهی قرار دارند.
کلید برای چنین ساختی سرعت ساخت آن است که از منابع موجود مواد ساختمانی بهره می‌گیرد. کانتینرهای حمل و نقل در دسترس صنعت محلی به سه طبقه گروه‌بندی شده‌اند و با فاصله‌گذاری میان آنها، فضای جمع‌آوری فراهم شده است. با توجه به اینکه کانتینرهای حمل و نقل باریک و قابل انعطاف هستند، در بخش کوهستانی این سایت نیز جا می‌گیرند.
زیر درخت: خانه برای همه در سوما
این پروژه، یک مرکز اجتماعی جدید، به عنوان بخشی از برنامه بازسازی پس از بلایای طبیعی “خانه برای همه” (یک سازمان غیرانتفاعی)، چهار سال پس از زلزله و سونامی توهوکو در سوما، ژاپن ساخته شد. این پروژه علاوه بر اینکه به عنوان یک مرکز جامعه ای عمل می کند، به عنوان یک محل بازی سرپوشیده برای کودکان در 250،000 خانه در سوما نیز شناخته می شود.
با تأثیر انتشار پرتوهای هسته‌ای در فوکوشیما، در طراحی پروژه، افزایش اندازه دوز ناشی از اشعه در فضای باز باید در نظر گرفته شود. بنابراین، تیم پروژه، به منظور حفاظت از کودکان و همچنین اجازه دادن به آنها برای لذت بردن از کودکی، یک فضای شبیه به جنگل در فضای پوشیده شده با شکل دادن ستون ها به صورت شاخه های درخت ایجاد کرده است. به طور همزمان، 9 لایه از نوارهای چوبی روی یکدیگر قرار داده شده است تا یک سقف بافته شده و موجدار شکل بگیرد.
در سال 2015، نپال به دلیل دو زمین‌لرزه در ماه‌های آوریل و می، با مرگ و خسارت جدی به خانه‌ها، زیرساخت‌ها و امکانات دچار ویرانی شد. هزاران نفر که خانه‌های خود را از دست داده بودند، به مسکن قابل اعتماد نیاز داشتند. واحد مسکن ماژولاری که توسط شیگرو بان پیشنهاد شده بود، از آجرهایی که در بقایای زلزله باقی مانده بودند، استفاده می‌کرد. این آجرها چارچوب‌های چوبی را پر می‌کردند و هم به عنوان دیوارهای خارجی و هم به عنوان دیوارهای داخلی کاربرد داشتند.
بازیافت مواد موجود در محل، استراتژی دوگانه‌ای بود که تا حد زیادی تلاش برای حمل و نقل مواد را کاهش داد، در حالی که هماهنگی زیبایی‌شناختی پروژه با منظره شهری محلی را تضمین می‌کرد. لوله‌های کارتنی که در سایر پروژه‌های پس از زلزله‌های او استفاده شده‌اند، به عنوان پشتیبانی سقف، بجای تیرهای چوبی اصلی استفاده شدند. این لوله‌های کارتنی که هم قوی بودند و هم سبک و برای آماتورها به راحتی قابل نصب بودند، جایگزین تیرهای چوبی شدند.
«آن که بقا یافت: قصر شنی»
طوفان مایکل در سال ۲۰۱۸ منطقه مکزیکو بیچ را ویران کرد. قصر شنی که توسط معمار چارلز آ. گسکین طراحی شده است، به‌طور کامل از باد و سیلاب نابودکننده غیرممکن محافظت شد. ارتفاع یک طبقه‌ای قصر شنی به طوری است که آب روی زیر ساختمان راه پیدا می‌کند و دیوارها را از ضربه مستقیم موج‌ها در مقابل خود محافظت می‌کند.
این ساختار به یک نوع ساختمان سنتی به نام «خانه پای بلند» شباهت دارد که در مناطقی با سابقه سیلابی، مانند جنوب شرق آسیا مرسوم است. با داشتن بنایی که به ۴۰ فوت در زمین نفوذ کرده، فضای داخلی از لرزش‌های زمینی در امان است. در حالی که در بیشتر موارد این خانه از سیلاب در امان است، فضای زندگی نیز از رطوبت و مارها رهایی یافته است. اطلاعات بیشتر در اینجا موجود است.
در نتیجه
سیلاب‌ها به دلیل گرمای جهانی یک مسئله زیست‌محیطی جدید نیست، بلکه مذاکراتی بین انسان‌ها و طبیعت هستند که هزاران سال ادامه داشته است، همانند زمین‌لرزه‌ها. روش‌هایی که پدران ما برای مقابله با فاجعه‌های طبیعی به کار می‌بردند، شاید همیشه با شرایط امروز ما سازگار نباشند، اما بسیاری از آنها هنوز هم شایسته مطالعه هستند.
تمام امید از دست نرفته و جامعه باید در مذاکراتی میان آینده نزدیک و دور جای خود را بگیرد؛ در مرکز این بحث‌ها، تغییر رویکرد ما به ساختار شهری در عصر جدید فاجعه‌های طبیعی قرار دارد.
تراکم جمعیت در برخی مناطق جلوگیری از خالی کردن مناطق فاجعه‌زده را با خود به دنبال دارد (مانند دشت سیلاب). به علاوه، طرح‌هایی که به افزایش سرعت بازسازی جوامع در برابر فاجعه‌های آتی کمک می‌کنند (مانند مرداب‌های شهری که از سیلاب محافظت می‌کنند، و سازه‌های سبک وزن که مخاطرات مرگ را کاهش می‌دهند)، باید مورد توجه قرار گیرند. به علاوه، معماران باید به خاطر داشته باشند که ما با طبیعت زندگی می‌کنیم و روی طبیعت زندگی می‌کنیم، نه اینکه طبیعت را مسخره کنیم.
منبع: https://architizer.com
